Τρίκκης Πάλας

κάτω απ’ το σπίτι σου

τα όνειρα μου να γκρεμίζω

πάνω στη στέγη μου με βρίσκω

τα δικά μου για να χτίσω

κι είναι ωραία που όλο φεύγεις, περιμένεις

ένα αύριο χωρίς εμένα να διαβαίνεις

με θόλωσε ο έρωτας

η αποχή της δύσης

τα ζω όλα ανατολή

μέχρι να με στείλεις

γνώρισα τον κόσμο σου

μα πάλι ξένη νιώθω

έρωτα μου πούλησες

μα δεν έχω να δώσω

έσβησε η φλόγα σου

ή είσαι αγχωμένος;

αγαπάς την ιδέα του

ή το πεπρωμένο;

μου στίβασες τα τούβλα σου

κι όσο βαράνε πλήττω

να φύγω ή να μείνω;

το τσιγάρο μου θα σβήνω

το καντήλι μου θα ανοίγω