Τα πάντα ρει

Παρατηρώ τη ζωή στο τώρα μου συνειδητά από ένα παγκάκι. Αντικρίζω τη θάλασσα, με σαγηνεύει η ηρεμία της. Ένα κορίτσι να φτιάχνει κάστρα στην άμμο και μια μητέρα να παγώνει τη στιγμή με τη φωτογραφία που την τράβηξε. Κι απορώ. Λες να θυμάται τη στιγμή όταν γίνει πια γυναίκα; Λες κάποτε κάπου το κορίτσι αυτό να ξαναζήσει τόση άγνοια; Πόσο κόπο και ιδρώτα λες να θέλουν να χτιστούν τα κάστρα της όταν ενηλικιωθεί; Και τώρα κλαίει. Θρηνεί το κάστρο που της κλώτσησε η μικρή αδερφή της. Τώρα κλαίει, εγώ ελπίζω κάποτε σαν γυναίκα να γέλα. Όσα κάστρα κι αν της γκρεμίσουν, να τα ξαναφτιάχνει απ’ την αρχή, μέχρι η άμμος να γίνει βροχή. Κι η βροχή αέρας πάνω απ’ τη θάλασσα. Να ανακυκλώνεται η ηρεμία στις φουρτούνες της ζωής. Κι όλα να ρέουν. Τα πάντα ρει.