Στη Σταυρού

Θα γράφω να θυμάμαι το χθες
Να έχει αξία η ιστορία
Η μόνη μου απόδειξη
πως το παρελθόν κάποτε ήταν το τώρα μου
Πως η στιγμή αυτή κάποτε ήταν εδώ
Θα την παγώσω με τα στιχάκια μου
Για να ζεσταθώ λίγο
Να δικαιολογήσω την μπύρα που πίνω μονάχη
Ενώ ήδη έχω πιει δύο σαν νερό
Σε μία έξοδο με ένα παλιόφιλο
Κοντά στη Σταυρού

Πόσα μεθύσια αντέχεις ψυχή μου;
Πόσο σκότος έχεις δει;
Πόσους Ανθρώπους έχεις κοντά σου;
Πόσες νύχτες μοιάζουν Κυριακή;
Πόσα τσιγάρα έχεις ρουφήξει;

Κάποτε δεν έβλεπα την τύφλα μου
Μα τώρα αντικρίζω όσα δε θέλω να δω
Έκλεισα την πόρτα μου κι άνοιξα παράθυρα
Με βρήκα γυμνή σε περαστικούς
Βλέπεις το τρένο της ζωής έχει διάφορες στάσεις
Σε κάθε σταθμό άλλοι ανεβαίνουν κι άλλοι κατεβαίνουν
Κι ότι τύχει Ή ότι διαλέξεις
Το σίγουρο είναι ότι όλοι περαστικοί είμαστε
Ο χρόνος δεν περιμένει κανένα
Εμείς τον περιμένουμε
Όλα με ημερομηνία λήξης
Και το τικ τακ να ακούγεται στο βάθος
Όσοι θέλουν το ακούν βέβαια
Όσοι τολμούν και διψούν για φως,
για τη Ζωή, για το αύριο που ξημερώνει

Μ ’αρέσει η ζωή μέσα από τη σιωπή
Κρύβει βάθος, αγγίζει πάθος
Φανερώνει μια πτυχή
Μια πολύπλευρη πηγή
Έναν Μάνο, ένα λάθος
Μία ηλιαχτίδα κατά-πάθος

Καλοκαίρι θα σε βρω
Σε ένα πάρκο αδειανό
Που γεμίζεις διαρκώς
Με την αύρα σου όλο φως
Θα σε αγγίζω συνεχώς
Μέχρι η γη να γίνει μωβ

Το χθες πάγωσα απόψε
Στη Σταυρού για το έτσι
Μία μπύρα πάνω, μία κάτω
Κι όλα ευθεία
Θα συνεχίσω να γράφω αύριο
Για το χθες να ζεσταθώ
Καλό ξημέρωμα λοιπόν