Μακάρι να

Μακάρι να γινόταν αεράκι η βουή του δρόμου,
Να σαγηνεύει το πρόσωπο μου
Μακάρι να άκουγα τα κλαδιά να τρεμοπαίζουν,
Αντί τις κόρνες των αυτοκινήτων
Μακάρι να μύριζα γιασεμί,
Κι όχι άλλο πετρέλαιο
Μακάρι να αγνάντευα το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας
Ή το βαθύ πράσινο στο δάσος
Παρά το γκρίζο τσιμέντο του άχτιστου οικοπέδου απέναντι
Μακάρι να έφευγα αύριο για κάπου εξωτικά
Ή και για Πύργο Τηλλυρίας
Κάπου που ο άνθρωπος δε γκρέμισε την ηρεμία
Μακάρι να ήταν αερόσακος η τσάντα στον ώμο κάθε πρωί
Για ελεύθερη πτώση στο κενό
Μακάρι να έμοιαζε καμβάς ο υπολογιστής στο γραφείο
Να ζωγραφίζω τα όνειρα μου
Μακάρι να μη περίμενα το ‘καλύτερο αύριο’
Και το τώρα μου να ήταν ήδη όλα όσα θέλω να είναι

Γιατί όταν η φασαρία του Στροβόλου σβήσει
Αναπολώ την μοναξιά στο χωριουδάκι μου
Στην γκρίζα, αποπνιχτική, ψυχρή Αγγλία
Την ηρεμία, όμως, εκείνου του τόπου δε την αλλάζω
Εκεί έμαθα να ακούω τη σιωπή
Να γράφω τις σκέψεις μου
Και να δίνω ζωή σ’ ότι πεθαίνει
Καλλιγραφώ τον πόνο μου με μελάνι
Κι η φαντασία αρχίζει να ρέει στο χαρτί
Τότε η πραγματικότητα αλλάζει σχήμα
Ή τουλάχιστον παίρνει χρώμα
Καμιά φορά, παράφορα ερωτεύομαι
Όλα όσα σε θυμίζουν

Και έπειτα σκέφτομαι…

Μακάρι να ήταν όλα αλλιώς