Ένα καφέ

Αν η αγάπη ήταν αληθινή…

τότε οι ανασφάλειες σου,
θα ήταν εμπόδια χαμηλά
θα βρισκόμασταν στο κέντρο της σκηνής
κι όχι πίσω στα παρασκήνια
τότε το κρεβάτι δε θα στέρευέ
τότε να κλαίγαμε πιο λίγο,
ή να γελάγαμε περισσότερο
τότε την ελπίδα να μην έχανα
τότε θα ήμασταν μαζί

Αν η αγάπη ήταν παρόν…
Ίσως εσύ να ήσουν απόν
Ίσως το προφυλαχτικό στη τσάντα,
να μη σε ένοιαζε
Ίσως οι τοίχοι σου να πέφταν
Ίσως οι δράκοι σου να φεύγαν
Ίσως να είχες ήδη παντρευτεί
Ίσως η ζωή να ήταν αλλιώς
Ίσως να ήμασταν εδώ

Αν η αγάπη κυριεύει,
Οι φόβοι έχουν δεύτερη θέση
είναι ήδη παρελθόν
κι εσύ προχωράς μπρος

Βλέπεις δυστυχώς,
η αγάπη δεν ήταν αυτό
που εγώ νόμιζα πως ζω
Όπου περισσεύω φεύγω
και πίσω δεν γυρνώ

Δεν έχω πίκρα, ούτε μετάνοια
Το καφέ μου όλο γλυκό τον πίνω
Απλούστατα χωρίς εσένα
Επειδή δεν είμαστε παρέα
Ούτε θα γίνουμε ποτέ

Εύχομαι ο καφές σου να ‘ναι ωραίος
Να τον πίνεις να χορτάσεις
Να απολαμβάνεις το καϊμάκι
Να έχει γεύση, να είναι αλλιώς
Να είναι πιο αυθεντικός

Κι όπου κι αν βρίσκεσαι να πίνεις
φως απ’ το δικό σου το ποτήρι
στην υγειά μου κι αν τον πιείς
τα λόγια μου θα θυμηθείς
πως η αγάπη μου διαρκεί
για ετούτη ή και την επόμενη ζωή
αλλά τον καφέ μου θα το φτιάξω
να το ρουφήξω με ένα φίλο
με μια αγάπη αληθινή
γιατί μου αξίζει ο γλυκύς
ένας καφές, δυο και τρεις

γλυκιά, πολύ γλυκιά ζωή…